Festiwal Inspiracje-Interpretacje

Edycja 2021

Bose stopy wyzierające spod muślinowej koronki prostej czarnej sukienki, spokój i skupienie w oczach, każdy dźwięk brzmiący z precyzją - Karolina Kobielusz, zwyciężczyni IV Inspiracji-Interpretacji poświęconych utworom z repertuaru Anny Szałapak zaistniała na festiwalowej scenie niczym najczulej rezonujący instrument. Wykonane przez nią w konkursie Scherzo (sł. Julian Tuwim, muz. Zygmunt Konieczny) i Żywa woda (sł. Agnieszka Osiecka, muz. Zygmunt Konieczny) świetnie wpisywały się w słowa samej patronki festiwalu, która uważała, że "piosenka jest małym dramatem, w dwóch, trzech minutach trzeba zawrzeć jakąś historię, przedstawić czyjś los. Jest to niezwykle trudne, ale ciekawe".

"To wszystko miało trwać najwyżej pięć lat" - śpiewali artyści Piwnicy pod Baranami, żegnając Piotra Skrzyneckiego, legendarnego jej twórcę. Nie zmienia to faktu, że historia tej unikatowej krakowskiej sceny zatacza właśnie już 65 koło. Stała się też przyczynkiem, by czwartą edycję Inspiracji-Interpretacji w Światowidzie poświęcić jednej z jej najjaśniejszych gwiazd - Annie Szałapak. Artystkę wyróżniała biel sukni i prostota wykorzystywanych środków wyrazu. Doceniając rolę gestu i rekwizytu, to drobiazgi w rodzaju rozpuszczenia włosów, zerknięcia w lustro, otulenia się chustą, zapalenia świecy, jak i starannie wyreżyserowane światło współtworzyły aurę jej koncertów. Śpiewała teksty poetyckie najwyższej próby m.in.: Czesława Miłosza, Ewy Lipskiej, Michała Zabłockiego, Agnieszki Osieckiej i potrafiła wprawić publiczność w stan trwałego zasłuchania.

Integralną częścią Inspiracji-Interpretacji są zawsze dwudniowe warsztaty poprzedzające konkursowe występy. Uczestniczki, bo one zdominowały tegoroczny konkurs, miały okazję popracować pod kątem technik mowy z Małgorzatą Król-Sozańską, która tego typu zajęcia prowadzi na co dzień we wrocławskiej AST. Trudność udziału w festiwalu polegała też i na tym, że to co przygotowało się we własnym zakresie w domowym zaciszu trzeba było teraz przełożyć w dwa dni na pełnowymiarową konkursową prezentację. Nieodzowną pomoc nieśli tu festiwalowi akompaniatorzy: Dominik Mąkosa i Tomasz Kaczmarek. Ich duże doświadczenie muzyczne w projektach jazzowych było gwarantem nie tylko profesjonalnego wsparcia, ale także otwartości na improwizację oraz pomysły interpretacyjne wokalistek.

Wspomnienia związane z Anną Szałapak przywoływane podczas spotkania "Herbatka w oparach nostalgii" (festiwalowego prologu), nie mogły obyć się bez nawiązywania do klimatu koncertów w samej Piwnicy pod Baranami. Z lekkością, swadą, jak i widoczną przyjemnością czynili to "piwniczni" goście wieczoru: wokalista Jacek Wójcicki i pianista Konrad Mastyło. Ich rozmowa z Teresą Drozdą szybko zamieniła się w błyskotliwy potok żartów i dykteryjek również dotyczących wspólnego kolędowania po domach przyjaciół, które w bożonarodzeniowym okresie Anna Szałapak (zawodowy etnograf i specjalistka od krakowskiej szopki) bardzo lubiła. Z tych wspomnień wyłaniał się nie tylko kreślony czułą pamięcią portret artystki, ale także portret czasów, gdzie na scenie kabaretowej grało się nie wszechobecnym dziś i przerysowanym gagiem, ale z finezją ujawnianym kontekstem i sensem.

Drugą część wieczoru wypełniła już wyłącznie muzyka. Gdy "herbatkowi" goście wprost ze sceny dołączyli do zasiadającego już przy stoliku dla jurorów przewodniczącego Jarosława Wasika rozpoczęły się przesłuchania konkursowe. Wzięło w nich udział osiem wokalistek, śpiewających po dwie piosenki. I choć w programie koncertu tytuły częstokroć powtarzały się (jak "Grajmy Panu", sł. Agnieszka Osiecka, muz. Zygmunt Konieczny; "Zaklinanie, czarowanie", sł. Michał Zabłocki, muz. Jan Kanty Pawluśkiewicz, czy "Żywa woda") to jednak udało się wykonawczyniom przenieść na widownię poetycką atmosferę tych utworów. Na widowni nie zabrakło obecności stałego komentatora/ karykaturzysty -Tomasza Brody, wszak na Inspiracjach-Interpretacjach powstają nie tylko nowe wykonania utworów, ale także nowe portrety ich wykonawczyń.

Także do pokonkursowego podsumowania niepostrzeżenie wkradł się "piwniczny" klimat. Uwagi jurorskie w formie zaimprowizowanych warsztatów i zabawne anegdoty szybko przełamały napięcie oczekiwania na werdykt. - Żadna z was nie powinna się przejmować tym, że dziś wyjeżdża stąd bez nagrody, nie wolno wam się zniechęcać i ustawać w próbach! - gorąco przekonywał Jacek Wójcicki, kończąc z przekornym błyskiem w oku - sam dostałem w swoim życiu tylko jedną nagrodę, nikomu to co robię się nie podobało, ale mnie samemu - zawsze! I dla nikogo na sali nie było w tym momencie wątpliwości, że nie o megalomanię tu chodzi, ale o podkreślenie, że wiara we własne siły, twórcze poszukiwania swojego artystycznego wyrazu są tak samo ważne jak dystans do tego co się robi.

Dwie równorzędne III nagrody w wysokości 1 tys. zł każda powędrowały do rąk Weroniki Musiał i Agnieszki Podubny. Weronika Musiał - wokalistka, aktorka i autorka tekstów jest tegoroczną absolwentką Akademii Muzycznej w Łodzi, wydziału sztuk scenicznych, specjalności musical, które ukończyła z wyróżnieniem. Agnieszka Podubny kształciła się zarówno na Uniwersytecie Rzeszowskim, jak i ukończyła Vocal Complete Institute w Kopenhadze. Przez dłuższy czas związana była z rzeszowską sceną muzyczną, potem kilka lat spędziła w Londynie i Kopenhadze.

II nagrodę w wysokości 2 tys. zł jurorzy przyznali Klaudii Wójcik, która przez ostatnie trzy lata pracowała nad warsztatem wokalnym, aktorskim i tanecznym w Studium Musicalowym przy Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu, ale często można ją zobaczyć też w Krakowie - występuje bowiem i tworzy muzyczne projekty na Scenie Perspektywa skupiającej młodych artystów.

Karolina Kobielusz, laureatka I nagrody (w wys. 4 tys. zł) na co dzień studiuje na kierunku zarządzanie dziedzictwem kulturowym, jak i uczy się w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie (klasa wokalno-estradowa). Prowadzi również interdyscyplinarną platformę Progrefonik. Zajmuje się muzyką elektroniczną, występując pod pseudonimem Hermeneia. Dwukrotnie gościła na scenie Piwnicy pod Baranami, jak i brała udział w wielu innych projektach muzycznych. Jurorzy uhonorowali młodą artystkę także statuetką IV Inspiracji-Interpretacji oraz nagrodą specjalną w wysokości 8 tys. zł z przeznaczeniem na przygotowanie recitalu.

W koncercie wieńczącym festiwal (zobacz FINAŁ), niczym w Piwnicy pod Baranami, nie mogło zabraknąć dozy improwizacji. Dzięki temu po raz pierwszy na Inspiracjach-Interpretacjach śpiewająco zaprezentowało się na scenie CAŁE jurorskie grono! Spontaniczny ten pomysł w realizacji wyglądał tak, że jeden z najbardziej znanych utworów śpiewanych przez Annę Szałapak - "Białe zeszyty" (autorstwa Agnieszki Osieckiej i Zygmunta Koniecznego) Jarosław Wasik wykonał nie sam, a w towarzystwie wyjątkowego chóru, zyskując na widowni duży aplauz. W dalszej części wieczoru nieoceniony "piwniczny" tandem: Wojcicki/ Mastyło sprawiał, że niejednokrotnie nostalgia mieszała się z humorem, a anegdota ubarwiała wspólne muzykowanie. A pani Anna, patrząc na to wszystko tam z góry, zapewne była szczęśliwa...

Karolina Kobielusz

Edycja 2020

"Dziwny jest ten świat, gdzie jeszcze wciąż mieści się wiele zła” – śpiewał w swoim wielkim przeboju Czesław Niemen. Niestety zło spadłe minionej wiosny w postaci pandemii i wynikających z niej trudności omal nie obróciło przygotowań trzeciej edycji festiwalu Inspiracje-Interpretacje: Czesław Niemen wniwecz. Jednak w myśl niemenowskiego cytatu, że „ludzi dobrej woli jest więcej”, udało się festiwal przeformatować tak, że choć bez publiczności na sali, kuluarowej atmosfery, bez celebracji, świętowania, ale z obecnością uczestników konkursu oraz zaproszonych gości III Inspiracje-Interpretacje stały się faktem.

W tym roku zabrakło możliwości, by uczestnicy mieli okazję się lepiej poznać, m.in. pracując wspólnie na zajęciach Małgorzaty Sozańskiej-Król (specjalistki z zakresu technik mowy). Warsztaty, trwające praktycznie rzecz biorąc cały grudzień odbywały się niemal wyłącznie online (poza jednym grudniowym spotkaniem rozłożonym na cały dzień), podobnie próby z akompaniatorami – Tomaszem Kaczmarkiem i Dominikiem Mąkosą. Niemniej nagrania festiwalowych wydarzeń odbyły się już na scenie Światowida na żywo, niestety bez udziału ożywczej energii jaką zawsze niesie w sobie obecność publiczności.

O Niemenie jako twórcy opowiadali Paweł Sztompke i Czesław Bartkowski, goście spotkania pod nazwą „Herbatka w oparach nostalgii”, które poprowadziła festiwalowa jurorka, jak i ekspertka od piosenki literackiej, dziennikarka Teresa Drozda. W ich rozmowie Niemen jawił się jako muzyk bardzo starannie kształtujący swój artystyczny program (czasem działo się to w opozycji do opinii speców od promocji), zawsze świetnie przygotowany i nie znoszący półśrodków, jak i zafascynowany eksperymentami i poszukiwaniem nowych muzycznych brzmień.

Biorąca w Inspiracjach-Interpretacjach udział młodzież – co podkreślali potem jurorzy, wybierając konkursowe piosenki nie poszła łatwymi skojarzeniami. W programie oprócz niemenowskich hitów jak: „Dziwny jest ten świat”, „Sen o Warszawie” znalazły się też utwory mniej znane m.in. „Pieśń wojów”, czy jak się okazało wyróżniony nagrodą „Śmiech megalozaura”. Kaliber wyzwania, z jakim musieli się zmierzyć uczestnicy konkursu był niewątpliwie ekstremalny - piosenki z repertuaru Niemena, o nieoczywistych często liniach melodycznych i harmoniach są po prostu wykonawczo piekielnie trudne! I choć na shortliście jurorów (Teresa Drozda, Janusz Radek, Mariusz Kiljan) najpierw znalazło się sześć nazwisk (Adrianna Górka, Sonia Hornatkiewicz, Kacper Siekirka, Filip, Rychcik, Patrycja Ziniewicz i Julita Zielińska), to rozkład punktów i efekt rozmów skrócił tę listę do czterech osób.

I nagrodę (w wysokości 3 tys. zł) oraz statuetkę III Inspiracji-Interpretacji wyśpiewała Julita Zielińska. Zawodowo jest związana z muzyką, prowadząc Studio Twórczości Artystycznej w Gdańsku, pisze teksty, komponuje, gra na fortepianie. Pojawia się też w roli wykładowcy na wielu warsztatach muzycznych w Polsce. Nagroda przyczyni się zapewne do szybszego wydania nowego autorskiego materiału, nad którym wokalistka obecnie pracuje.

Drugie miejsce w konkursie zajął (z nagrodą 2 tys. zł) Filip Rychcik, mający już okazję sprawdzić się w niemenowskim repertuarze jako laureat festiwalu Niemen Nonstop w Słupsku. Ma już spore doświadczenie wokalne, w tym na koncie współpracę z grupą Mafia.

Nagroda trzecia została podzielona równorzędnie (po 1 tys. zł każda) i powędrowała do rąk Kacpra Siekirki wrocławskiego wokalisty i gitarzysty, który na co dzień najlepiej czuje się w muzycznych klimatach funkowo – jazzowych, ale zaczyna próbować swoich sił także w repertuarze autorskim oraz Soni Hornatkiewicz, finalistki programu The Voice of Poland, aktualnie studiującej też aktorstwo w Studium Musicalowym przy Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu. Nagrody ufundował ZAiKS.

Wszyscy uczestnicy i goście festiwalu znaleźli także własne miejsce w unikatowej galerii portretów, którą dla Inspiracji-Interpretacji stworzył znakomity ilustrator/ karykaturzysta – Tomasz Broda. I choć samego autora tych zabawnych rysunków nie sposób było w tym roku podejrzeć w trakcie pracy, to fantastyczne efekty jak najbardziej możemy podziwiać na specjalnej wystawie dostępnej też online.

W finale festiwalu zabrzmiał recital „Jeszcze bliżej” w wykonaniu Janusza Radka, któremu przy fortepianie towarzyszył Adam Drzewiecki. Koncert rozpoczął utwór „Czas jak rzeka” – i choć od pierwszego spotkania wokalisty z niemenowskim repertuarem na płycie „Dziwny jest ten świat. Opowieść Niemenem” minęło już dziesięć lat, to każda z prezentowanych tego wieczoru piosenek na pewno nie była ponownym wchodzeniem „ do tej samej rzeki”. Sam wokalista podkreślał wprawdzie, że ten recital jest powrotem do takiego dawnego, bardzo emocjonalnego śpiewania niosącego wzruszenie, ale paradoksalnie nowe aranże uwzględniające wokalizy i traktowanie głosu jak instrumentu ukazały muzyczne zainteresowania Janusza Radka „jeszcze bliżej” niemenowskich eksploracji w poszukiwaniu nowych brzmień.

Edycja 2018

Mówiąc tytułami z piosenek Andrzeja Zauchy wprawdzie to nie siódmy rok Inspiracji-Interpretacji lecz zaledwie pierwsza ich edycja, ale świetna atmosfera festiwalowych dni zdaje się świadczyć o tym, że myśmy byli sobie pisani. Warsztaty, próby, koncerty, spotkania, a wszystko to w kontekście konkursu na interpretację piosenek Andrzeja Zauchy, w którym wzięła udział dwunastka młodych wokalistów z całej Polski. Na zakończonym właśnie festiwalu statuetkę I. Inspiracji-Interpretacji we Wrocławiu zdobyła studentka Akademii Muzycznej w Katowicach - Barbara Piotrowska.

Festiwal Inspiracje-Interpretacje z założenia miał być formą uhonorowania artystycznych autorytetów, znakomitych autorów piosenek, ale też wybitnych wykonawców, których odejście pozostawiło na scenie muzycznej dojmująco pustą przestrzeń. Formuła konkursu otwarta na różnorodne gatunki muzyczne i formy ekspresji nie narzucała uczestnikom żadnych ram tworzonych przez nich interpretacji - poza tematem - inspiracją pierwszej edycji festiwalu stał się repertuar Andrzeja Zauchy.

Dla młodych wykonawców piosenka z mistrzowskiego kanonu zawsze pozostaje znakomitą szkołą warsztatu, a po przefiltrowaniu jej przez siebie - szansą zaciekawienia innych własnym punktem widzenia. Rozsyłane wici po artystycznych uczelniach o nowym wrocławskim projekcie dotyczącym piosenki literackiej sprawiły, że większość występujących w konkursie uczestników stanowili studenci akademii muzycznych lub teatralnych. Przez dwa festiwalowe dni młodzież pracowała na warsztatach pod kierunkiem Małgorzaty Król – specjalistki w zakresie technik mowy i przygotowywała wybrane przez siebie piosenki z zauchowego repertuaru na próbach z udziałem akompaniatorów: Tomasza Kaczmarka i Łukasza Damrycha.

Wszystkim festiwalowym wydarzeniom przez cały czas wnikliwym okiem przyglądał się Tomasz Broda – znakomity wrocławski grafik, ilustrator, dobrze znany z telewizyjnego własnego programu "Zrób sobie gębę". Tworzone przez niego karykatury wielokrotnie zdobywały laury na Międzynarodowej Wystawie Satyrykon. Podczas festiwalu mogliśmy obserwować jak spod jego ręki powstają zabawne portrety wykonawców, gości i gwiazd, współtworząc w kuluarach na żywo budowaną wystawę.

Konkursowy koncert otwarty dla widzów przebiegł w gorącej atmosferze, a obecność w jurorskich fotelach koneserów interpretacji piosenki literackiej w osobach Bogusława Sobczuka i Cezarego Studniaka, jak i wnikliwość muzycznego ucha znakomitego jazzmana Jerzego Łaby – podgrzewały emocje. - Piosenki Andrzeja Zauchy na zawsze pozostaną niedościgłym wzorem - mówił podczas rozstrzygnięcia konkursu Bogusław Sobczuk - ale tak jak Andrzej wkładał w swoje piosenki własny talent i charyzmę tak i laureaci konkursu w swoich wykonaniach odcisnęli własną osobowość, talent, indywidualność.

I nagrodę (3 tys. zł) oraz statuetkę Inspiracji Interpretacji otrzymała studentka Akademii Muzycznej w Katowicach – Barbara Piotrowska. Drugie miejsce w konkursie zajęła (z nagrodą 2 tys. zł) wrocławska wokalistka Sonia Hornatkiewicz. Nagroda trzecia (1.5 tys zł) powędrowała do rąk studentki Akademii Teatralnej w Krakowie Anny Jastrzębskiej. Paweł Nikody, student Akademii Muzycznej w Łodzi, został uhonorowany wyróżnieniem (500 zł).

Konkurs z piosenkami Andrzeja Zauchy dopełniło wieczorne spotkanie z jego przyjaciółmi związanymi z krakowskim środowiskiem artystycznym – Bogusławem Sobczukiem i Haliną Jarczyk. Siedzący na czerwonej kanapie w anturażu nastrojowych lamp goście ze swadą, humorem, a czasem nutą nostalgii opowiadali anegdoty z ich spotkań z Andrzejem Zauchą. Na oczach publiczności z tych opowieści powoli wyłaniał się portret nie tylko znakomitego artysty i showmana, który zawsze perfekcyjnie był przygotowany do kontaktu z publicznością, nie tylko niebywałego muzycznego naturszczyka, który nie znając nut, a dysponując genialną muzykalnością z sukcesem brał udział w prestiżowych festiwalach i projektach teatralno-muzycznych, ale też wspaniałego człowieka, którego życie naznaczył tragiczny finał.

Zwieńczeniem Inspiracji-Interpretacji był finałowy koncert, na którym nie tylko zaprezentowała się czwórka laureatów, ale też zabrzmiały mistrzowskie interpretacje piosenek Zauchy w wykonaniu Kuby Badacha i zaproszonych przez niego do współpracy muzyków (Jacek Piskorz – instrumenty klawiszowe, Maciej Kociński – saksofony). Kuba Badach swoją klasą, kunsztem wokalnym i znakomitym kontaktem z publicznością świetnie wpisał się w zauchowy projekt. Zagrał koncert majstersztyk, a pod jego ręką także i publiczność zabrzmiała niemal stuosobowym chórem. – Nie wiem skąd państwo jesteście – mówił Kuba Badach ze sceny - ale z państwem taki program Bitwa na głosy wygralibyśmy w jeden dzień!

Edycja 2019

Drugie Inspiracje-Interpretacje w Światowidzie miały w swojej misji ocalać od zapomnienia piosenki Marka Grechuty. Tonąc w zadymce festiwalowych przygotowań i na wszelkie sposoby próbując podczas warsztatów zabić ten lęk w sercach dwunastki uczestników konkursu na interpretację utworów z repertuaru Mistrza, w finale można jednak mieć pewność, że ich trud nie poszedł na marne! Wyróżnione powyżej frazy to rzecz jasna niemal dokładne tytuły piosenek Marka Grechuty, które na wniosek jury usłyszeliśmy w finałowym koncercie. Pierwszą nagrodę utworem „Pewność” (sł. Ewa Lipska/ muz. Marek Grechuta) wyśpiewała Ewa Kielar.

Dla młodych wykonawców piosenka z mistrzowskiego kanonu zawsze pozostaje znakomitą szkołą warsztatu i głównie ta myśl przyświecała organizatorom, gdy słali wici na uczelnie artystyczne i muzyczne portale, zapraszając młodzież do udziału w konkursie. Przez dwa festiwalowe dni uczestnicy pracowali na warsztatach pod kierunkiem Małgorzaty Król-Sozańskiej – specjalistki w zakresie technik mowy oraz szlifowali wybrane przez siebie piosenki z akompaniatorami: Tomaszem Kaczmarkiem i Dominikiem Mąkosą. Sięgnięcie po repertuar Grechuty okazało się być naprawdę dużym wyzwaniem, ale też materia muzyczna jego utworów, jak i kaliber poetycki tekstów, które Mistrz śpiewał, jest przecież najwyższej artystycznej próby.

Tegoroczne festiwalowe wydarzenia wzbogaciła wystawa karykatur autorstwa Tomasza Brody, prezentując całą galerię uczestniczących do tej pory w Inspiracjach-Interpretacjach postaci. Samego artystę-grafika także można było na festiwalu spotkać, a i podejrzeć, jak spod jego ręki powstają zabawne portrety kolejnych wykonawców oraz zaproszonych gości. A wśród nich nie zabrakło tego, który współpracował z Markiem Grechutą bardzo blisko - zakładając grupę Anawa i tworząc dziesiątki grechutowych przebojów - kochanych i rozpoznawanych przez publiczność. Jan Kanty Pawluśkiewicz przewodniczył konkursowemu jury, tym samym podniósł zapewne wokalistom interpretacyjną poprzeczkę, wszak rzecz dotyczyła w lwiej części napisanych przez niego utworów.

Konkursowy koncert rozpoczął się prologiem pod nazwą „Herbatka sentymentalna”, a na scenie w świetle nastrojowych lamp i przy herbatce rzecz jasna, zasiedli goście, którzy mieli okazję znać, pracować i przyjaźnić się z Markiem Grechutą. Prowadząca spotkanie Teresa Drozda, na co dzień realizująca audycje poświęcone piosence literackiej w radiowym eterze, dopytywała Jana Kantego Pawluśkiewicza o czasy współpracy z Markiem, pierwsze koncerty, jak i grechutowe poczucie humoru, zapewne chcąc przełamać dominujący w przestrzeni publicznej mocno liryczny image artysty. Okazało się, że Grechuta świetnie potrafił opowiadać anegdoty – jak Marek opowiadał kawały leżeliśmy i kwiczeliśmy – ze śmiechem komentowała także uczestnicząca w „Herbatce…” Halina Jarczyk – skrzypaczka ostatniego ze składów muzycznych Anawy. - My z Markiem, studenci architektury na Politechnice - z przekornym uśmiechem opowiadał pan Jan - mogliśmy się tylko bawić w artystów i kabaret. - No tak - wchodziła mu w słowo pani Halina - Anawa, w której grałam po ponad dwudziestu latach od jej założenia, starała się jedynie jak najdokładniej odtworzyć to, co zapisałeś w nutach. Dla nas studencioków Akademii Muzycznej pierwsza Anawa była artystyczną arystokracją!

Drugą część wieczoru wypełniła już tylko muzyka, a jurorzy w osobach Jana Kantego Pawluśkiewicza, Teresy Drozdy i Mariusza Kiljana wnikliwie przysłuchiwali się pomysłom, jakie na piosenki Grechuty miała śpiewająca młodzież. – Początkiem każdej interpretacji jest doskonałe opanowanie materiału oryginalnego, bo musimy wiedzieć co interpretujemy – mówił podsumowując konkurs Jan Kanty Pawluśkiewicz – natomiast wrażliwość i umiejętności wykonawcy tworzą piosenkę, która nie będąc podobną do oryginału, czerpie z jego istoty. – Nie spodziewałam się jak bardzo trudny jest ten festiwal, jak bardzo trudne zadanie zostało wam przedstawione – komentowała Teresa Drozda – na największy szacunek zasługuje to, że szukacie i że mierzycie się z tak wymagającym repertuarem.

I nagrodę (w wysokości 3 tys. zł) oraz statuetkę II Inspiracji Interpretacji otrzymała gdynianka - Ewa Kielar. Choć zawodowo zajmuje się grafiką komputerową to jako aktorka/amatorka ma na swoim koncie udział w projektach teatralnych zarówno w Polsce, jak i we Włoszech, a od dwóch lat swoje artystyczne pasje realizuje także w zespole Akademia Głosów Tradycji. Drugie miejsce w konkursie zajęła (z nagrodą 2 tys. zł) wokalistka, prezenterka Radia Kapitał , jak i studiująca w Warszawie Karolina Kobielusz, związana także z muzycznym portalem PROGREFONIK. Nagroda trzecia została podzielona równorzędnie (po 1 tys. zł każda) i powędrowała do rąk Katarzyny Miednik, która jest obecnie na dyplomowym roku Studium Musicalowego Capitol we Wrocławiu oraz Julii Stelmach. Julia studiuje psychologię w Gdańsku, a swoje muzyczne talenty rozwija pod okiem Julity Zielińskiej i Weroniki Sydow w OCH.

Festiwal zakończył się brawurowym recitalem "Gdziekolwiek" z piosenkami Marka Grechuty w wykonaniu Mariusza Kiljana. Piosenki Grechuty, śpiewane przez niego samego lirycznie i z dykcyjną perfekcją, częstokroć nutą nostalgii, czy pewnym rodzajem zdystansowania, w interpretacji Mariusza Kiljana stawały się płomiennym rockowym manifestem, gorącym wyznaniem, żartobliwym mrugnięciem oka, głęboko przeżytą refleksją nad światem. Najkrótszą recenzją recitalu - w kontekście jego inspiracji (piosenki Grechuty), jak i interpretacji Mariusza Kiljana - może być z pewnością stwierdzenie "Jesteś mechanizmem doskonałym", a cudownym aneksem - głęboki ukłon Jana Kantego Pawluśkiewicza wykonany na scenie wobec Mariusza Kiljana i jego muzyków. Czyż może być lepsza rekomendacja?